South Island of New Zealand, Part 2

Dag allemaal! Welkom bij alweer het laatste deel van ons Kiwi avontuur. Vandaag vertrekken we vanuit Franz Josef naar het plaatsje Wanaka. De weg er heen was weer erg mooi, waarbij er verscheidene fotostops gemaakt werden. Ook stopten we een keer voor een kleine wandeling, met op het einde een nogal verfrissende stop. Het was namelijk mogelijk om vanaf een oude hangbrug te springen in het ijs en ijskoude water 12 meter naar beneden. Die kans kon Maarten natuurlijk niet laten liggen, dus die dook als een van de eersten naar beneden. Van die hoogte op water van rond het vriespunt klappen komt vrij hard aan, maar gelukkig heeft hij het overleefd. Net als alle andere waaghalzen in de bus overigens! Eenmaal weer in de bus kon iedereen weer even op temperatuur komen, ondertussen genietend van de wederom adembenemende omgeving waar we ditmaal door heen reden. De weg naar Wanaka bracht ons langs een paar van de grootste meren van het zuidereiland en na elke bocht was het uitzicht nog spectaculairder!

Talloze fotomomenten later kwamen we aan in Wanaka, een klein plaatsje dat vooral bekend staat om de wintersport. Wij zijn er in hartje zomer dus het is niet heel druk. Het is wel een erg leuk pittoresk plaatsje aan een heel groot meer, dus ideaal om even tot rust te komen. S avonds in de hostel bar gaf de plaatselijke goochelaar nog een showtje weg en werden we finaal ingemaakt met limbodansen (valsspelers, ik zeg het je), maar voor de rest gebeurde er weinig in Wanaka. De volgende dag gingen we echter naar Puzzle world! Een soort van heel klein pretparkje dat draait om optische illusies en een heel groot 3D doolhof. We hadden ongeveer 1,5 uur nodig om uit het doolhof te komen, dus daarna hadden we nog maar eventjes om de rest van Puzzle World te zien. Snel zijn we langs alle optische illusies gerend en heeft Maarten nog snel even zijn Bacon Buddy opgehaald. Die kon je namelijk voor 3 dollar bovenop de entreeprijs krijgen en omdat we niet heel denderend hadden ontbeten klonk dit heel aanlokkelijk. Achteraf bleek het om twee sneetjes getoast witbrood te gaan met een stukje bacon zo groot als me grote teen en een druppel ketchup, dus hebben we in Puzzle World ook nog optische desillusies gezien. Daarna was het tijd om weer in de bus te stappen om naar Queenstown te gaan.

Queenstown is het adventure capital van nieuw Zeeland want je kan hier echt van alles doen! In en rondom Queenstown heb je keuze uit meer dan 600 activiteiten zoals parachutespringen, bungeejumping, jetboating of frisbeegolf. De eerste dag hebben we vooral van de prachtige omgeving genoten want ook dit stadje had weer een prachtige ligging met rondom hoge bergen en gesitueerd aan een mooi gletsjermeer. S avonds hadden we een welkomst BBQ met aansluitend een kroegentocht. De dag erna moesten we vroeg op pad want we hadden een spannend Valentijnsuitje gepland staan. Wij gingen namelijk de CanyonSwing doen, waarbij je aan een stuk touw (geen elastiek zoals bij bungee) een ravijn in springt. De eerste keer gingen we samen, op de kop naar beneden. De crew probeert je helemaal gek te maken door je duwtjes te geven op het platform, zeggen dat je niet goed vast zit terwijl je al boven de afgrond hangt en gooien je zonder iets te zeggen naar beneden. Het was een onwijze kick om te doen, Maarten vond het zo leuk dat hij graag nog een keer wilde. Deze keer sprong hij achteruit van het platform, één van de engste sprongen. En dat kan Maarten beamen, hij scheet namelijk 10 kleuren! Je ziet het platform steeds verder van je af gaan en je ziet niet wat er beneden je gebeurt. Nadat iedereen een beetje bijgekomen was van de adrenaline kick was het tijd om weer terug naar het hostel te gaan. In het busje kregen we nog geweldige filmpjes te zien van mensen die erg bang waren om te springen en daardoor helemaal door het lint gingen. ’s Avonds hadden we de crematie van opa, die we via Skype meekonden maken. Erg zwaar maar ook erg mooi om te zien. Na de crematie gingen we een stukje wandelen en zodra we het hostel uit liepen zagen we 1 hele grote heldere ster, terwijl er verder niks aan de hemel te bekennen was.

De dag erna gingen we naar Milford Sound, een van de bekendste fjorden van het Fiordland National Park. Het was een flink stuk in de bus zitten met prachtig weer. We hadden onderweg een pauze bij een eet tentje langs de weg waar ze alpaca’s hadden die je eten kon geven. Helaas vonden ze het eten niet zo aantrekkelijk en rende ze hard weg wanneer je met eten naar ze toe kwam. Het laatste deel van de busrit sloeg het weer ineens om en begon het hard te regenen. Achteraf hadden we hier geluk mee, want het was al een aantal weken droog geweest en doordat het nu begon te regenen zagen we overal langs de granieten rotswanden honderden watervallen naar beneden komen. Het was echt prachtig om te zien, maar hier waren we niet echt op gekleed. Met alleen een korte broek en T-shirt aan was het toch aardig fris, helemaal als je nat regende. Samantha had s ochtends wel een regenjas in allebei de tassen gestopt maar toen Maarten die zag dacht hij: wat moet ik daar in godsnaam mee! Onderweg hadden we nog een paar prachtige stops waar we onze flesjes water bij konden vullen met natuurlijk bronwater uit een beekje en waar we de Kea’s tegen kwamen, een bergpapagaai die gek is op koud weer. Zonder de regen hadden we deze waarschijnlijk ook niet gezien. Ook maakten een paar korte wandelingen om watervallen te bekijken en hoe meer het regende hoe meer watervallen er tevoorschijn kwamen. Toen we eenmaal bij de ferry aankwamen heef Maarten toch maar gauw even een plastic poncho gekocht. Milford Sound is ongeveer 16 kilometer lang en daar gingen we met de ferry doorheen, langs steile rotswanden waar opnieuw honden watervallen vanaf kwamen. Op het einde gingen we op de boeg van de ferry staan om een foto van een waterval maken, maar de kapitein bleef maar naar voren varen, waardoor we uiteindelijk alsnog zeiknat zijn geworden omdat we letterlijk onder de waterval stonden. Al met al was het weer een prachtige ervaring, die we echt niet hadden willen missen. Nadat we van de ferry in de bus zijn gestapt reden we terug naar Queenstown. Na zo’n dag hadden we natuurlijk wel trek, dus zijn we naar de iconische Fergburger gelopen. De bekendste burgertent van Queenstown is met recht een toeristische trekpleister geworden, waardoor we een halfuur in de rij moesten staan om uiteindelijk te kunnen bestellen. Maar het was een heerlijke burger, dus het wachten waard!

De dag erna zijn we nog gaan frisbeegolfen in het park en hebben we van de omgeving genoten. S avonds zijn we naar een bar geweest waar ze cocktails serveerden in theepotten om onze laatste avond hier goed af te sluiten. De volgende dag stapten we in de bus naar Lake Tekapo. Onze buschauffeur irriteerde zich onderweg aan een bepaalde bestuurder achter hem en toen deze hem inhaalde belde hij de politie om gevaarlijk rij gedrag aan te geven. Meestal gebeurt hier natuurlijk niks mee, maar toen we het volgende plaatsje in reden voor een lunch stop zagen we de auto langs de weg staan met politie erachter. Een klein overwinningsmomentje voor de buschauffeur, die zijn enthousiasme niet kon bedwingen en hard begon te toeteren. De rit bracht ons verder langs een prachtig blauw meer met uitzicht op Mt Cook, de hoogste berg van Nieuw Zeeland, waar we een lekker stukje plaatselijke zalm hebben geproefd. Een uurtje later kwamen we alweer aan in Lake Tekapo, waar we zouden overnachten. Eerst gingen we even langs the Church of the Good Shepherd , waar we een kaarsje hebben aangestoken voor opa. Daarna gingen we met de bus weer naar het hostel toe. Na onze spullen te hebben gedropt zijn we met z’n tweeën een berg opgelopen naar het observatorium. Het schijnt daar namelijk een hele goede plek te zijn om de sterrenhemel te bewonderen. Wij waren er s middags, dus we zagen weinig sterren, maar het uitzicht over het meer en de omgeving waren de wandeling wel waard. De volgende dag gingen we alweer op weg naar onze laatste stop van de Kiwi Ex tour, Christchurch. We hadden nog 1 overnachting in de door aardbevingen geteisterde stad, maar daar hield de busreis voor ons op. We zijn Christchurch zelf even ingeweest, hebben wat gegeten en wat gedronken en zijn vervolgens verdwaald op de weg naar het hostel. Uiteindelijk toch gelukkig de weg terug gevonden en inmiddels heel wat van de stad gezien. De volgende dag besloten we nog 1 nacht bij te boeken, want hoe moesten we nu verder? We hadden nog ongeveer 2 weken voordat we uit Auckland zouden vliegen, maar geen vervoer er heen en de portemonnee begon ook aardig leeg te raken. Hoe we dat hebben gedaan? Dat leest u de volgende keer in weer een spannende aflevering van Marty & Sam op reis!

XOXO Maarten & Samantha