Op naar het Noorden!
Blijf op de hoogte en volg Maarten
12 Oktober 2015 | Australië, Byron Bay
Zoals jullie allemaal gelezen hebben waren we in Byron bay gebleven de vorige keer. We hebben het daar goed naar ons zin gehad en hebben het surfkamp daar afgesloten. Byron Bay is een klein gezellig stadje met een hoog hippie gehalte. Dit bedoelen we niet in de veroordelende zin van het woord maar door de drumcirkels, kleurrijke gewaden en dreadlocks is er simpelweg geen betere omschrijving. Mede hierdoor hebben we het zo naar ons zin gehad hier, omdat er overal een heel relaxte vibe hing. De eerste paar dagen verbleven we in de beruchte Arts Factory, een hostel/ kampeerterrein dat al enkele decennia meegaat en waar volgens zeggen zelf Rock & Roll geschiedenis is geschreven. Een van de inwoners is bij bijna iedere backpacker bekend als Cockatoo Paul, een bijnaam die hij heeft gekregen omdat hij constant met een kaketoe op zijn schouder loopt. Met een ooglapje en een houten been had hij de schrik van de zeven zeeën kunnen zijn. Maar in werkelijkheid is het een hele vriendelijke man die je de didgeridoo leert spelen, bush walks organiseert en je sieraden leert maken van de planten die in de buurt staan. Omdat we ons verblijf in de Arts Factory niet konden verlengen na het surfkamp zijn we hier allemaal niet aan toe gekomen, maar we komen zeker nog een keer terug in Byron Bay dus dat komt helemaal goed.
Na een switch van het hostel zaten we nu wat centraler in Byron Bay. Wij hadden al gehoord dat één van de highlights hier het bewonderen van de zonsopgang is en dat de mooiste plek hiervoor de vuurtoren van het plaatsje is. Vanaf ons hostel was het een klein uurtje lopen naar de vuurtoren, dus nog ruim voor het kraaien van de haan stonden wij al aangekleed en wel met zaklamp en headlight op straat om vol goede moed aan onze wandeling te beginnen. En dat was me toch een tocht! Een uur lang, in het pikkedonker, constant bergopwaarts. Maar uiteindelijk zijn we er toch gekomen en nog ruim op tijd ook, want eenmaal daar aangekomen werden we aangesproken door een man: Morning kids, bit early for sunrise isn't it? Tja, daar hadden we inderdaad niet bij stil gestaan, hoe laat kwam de zon eigenlijk op? De oudere man genaamd Terry bleek lid te zijn van de groep vrijwilligers die het radio verkeer van de oostkust van Australië in de gaten houd en was niet te beroerd om ons dat te laten zien. De zon zou om 6:14 opkomen en aangezien het pas 5:22 was moesten we nog eventjes wachten. Terry vertelde ons ondertussen over zijn werkzaamheden en liet een paar prachtige foto's zien die hij zelf van de zonsopgang had genomen. Na een kort praatje gingen wij ons plekje alvast veilig stellen bij de vuurtoren. Dat bleek achteraf niet nodig want er is natuurlijk niemand zo gek om drie kwartier voordat de zon op komt in de kou te gaan staan wachten. Een halfuur later kwamen de eerste andere mensen aan en stonden we met z'n allen met smart te wachten. We keken op ons horloge en zagen het 6:14 worden. Nu kon het elk moment gebeuren volgens Terry! Het werd al een beetje lichter maar de zon was nog nergens te bekennen. Hadden we het horloge soms verkeerd staan? Maar uiteindelijk om kwart voor zeven, kwam de zon dan toch in al zijn glorie, met een flinterdun straaltje door een gigantisch grote grijze wolk heen schijnen die er dus al die tijd voor had gehangen. Dat moet ons dus weer net gebeuren. We besloten maar de toeristische route naar beneden te nemen om er toch nog wat van te maken en dit was wel de moeite waard. Zo kwamen we uit op het meest oostelijke punt van Australië en hebben we een mooie wandeling naar beneden gemaakt, langs prachtige kliffen en stranden. Om 9 uur waren we weer terug in het hostel net nog een hele dag voor ons. Toch wel een klein beetje uitgeput hebben we die maar grotendeels op het strand door gebracht.
De volgende dag besloten we om het maar wat rustiger aan te doen. Met z'n vijven hadden we voor een dag een auto gehuurd om naar een nationaal park in de buurt te rijden en naar de hoogste berg aan de oostkust van Australië, Mount Warning. Deze twee bleken iets verder uit elkaar te liggen dan we dachten (het was maar een klein stukje op de kaart), dus uiteindelijk besloten we om alleen naar de berg te gaan. Het links rijden was in het begin even spannend, maar uiteindelijk heeft Bjorn ons zonder kleerscheuren naar de berg gebracht. Daar aangekomen bleek dat rustig aan doen er vandaag niet in zou zitten. De berg was 1,9 km hoog en het was een wandeling van 4,5 km naar de top, waar men gemiddeld 2 tot 2,5 uur voor moest rekenen. En daarna moest je nog dezelde weg naar beneden. Weer een flinke tippel dus! Maar wij laten ons natuurlijk niet kennen door een bergje, dus wij gingen op pad! Onderweg kwamen we nog een aantal platforms tegen waar je opgetakeld kon worden door een helikopter, dus als we er echt geen zin meer in hadden konden we altijd nog iemands been breken en wachten op de helikopter. Dit gaf een klein beetje hoop tijdens de barre tocht naar boven, maar bleek uiteindelijk niet nodig, want na 1,5 uur hadden we de top bereikt. Het laatste stuk moesten we ons zelf letterlijk omhoog trekken langs de berg met stalen kettingen, omdat het zo steil was. Eenmaal boven aangekomen stonden we op een groot platform met hekken, samen met nog een aantal groepen mensen. Het uitzicht was prachtig en in de verte kon je zelfs Byron Bay zien liggen als je je ogen samen kneep. Maar na zo'n lange, vermoeiende wandeling viel het ons toch ergens een klein beetje tegen. Misschien dat het anders was als we met een kabelbaantje naar de top waren gebracht. In een filmpje voor het thuisfront heeft Jimmy het toch wel het beste verwoord: "Nou we zijn er, op de top. Was het het waard? Nee. Maar we hebben het wel gedaan, en dat telt vast ook wel ergens voor." Na een broodje gingen we op weg naar beneden en uiteindelijk waren we in totaal 3,5 uur kwijt voor de hele tocht, dus dat hadden we nog redelijk vlot versierd!
De overige dagen hebben we onze voetjes wat rust gegund en een beetje door Byron Bay gestruind en op het strand gelegen tot het op maandag tijd was om afscheid te nemen van Jimmy en Lieke. Jimmy ging naar Cairns en Lieke begon aan haar Oostkust trip. Omdat het regen seizoen over het algemeen eind oktober begint in het noorden, bedachten wij ineens dat het misschien wel leuk was om ook af te reizen naar Cairns om het mooie weer nog even mee te pakken. Diezelfde dag zaten we in het vliegtuig naar het tropische noorden, waar we 's avonds laat aankwamen. Daar stonden ons ook nog en hoop leuke dingen te wachten, maar daarover de volgende keer meer. XOXO Maarten & Samantha
Na een switch van het hostel zaten we nu wat centraler in Byron Bay. Wij hadden al gehoord dat één van de highlights hier het bewonderen van de zonsopgang is en dat de mooiste plek hiervoor de vuurtoren van het plaatsje is. Vanaf ons hostel was het een klein uurtje lopen naar de vuurtoren, dus nog ruim voor het kraaien van de haan stonden wij al aangekleed en wel met zaklamp en headlight op straat om vol goede moed aan onze wandeling te beginnen. En dat was me toch een tocht! Een uur lang, in het pikkedonker, constant bergopwaarts. Maar uiteindelijk zijn we er toch gekomen en nog ruim op tijd ook, want eenmaal daar aangekomen werden we aangesproken door een man: Morning kids, bit early for sunrise isn't it? Tja, daar hadden we inderdaad niet bij stil gestaan, hoe laat kwam de zon eigenlijk op? De oudere man genaamd Terry bleek lid te zijn van de groep vrijwilligers die het radio verkeer van de oostkust van Australië in de gaten houd en was niet te beroerd om ons dat te laten zien. De zon zou om 6:14 opkomen en aangezien het pas 5:22 was moesten we nog eventjes wachten. Terry vertelde ons ondertussen over zijn werkzaamheden en liet een paar prachtige foto's zien die hij zelf van de zonsopgang had genomen. Na een kort praatje gingen wij ons plekje alvast veilig stellen bij de vuurtoren. Dat bleek achteraf niet nodig want er is natuurlijk niemand zo gek om drie kwartier voordat de zon op komt in de kou te gaan staan wachten. Een halfuur later kwamen de eerste andere mensen aan en stonden we met z'n allen met smart te wachten. We keken op ons horloge en zagen het 6:14 worden. Nu kon het elk moment gebeuren volgens Terry! Het werd al een beetje lichter maar de zon was nog nergens te bekennen. Hadden we het horloge soms verkeerd staan? Maar uiteindelijk om kwart voor zeven, kwam de zon dan toch in al zijn glorie, met een flinterdun straaltje door een gigantisch grote grijze wolk heen schijnen die er dus al die tijd voor had gehangen. Dat moet ons dus weer net gebeuren. We besloten maar de toeristische route naar beneden te nemen om er toch nog wat van te maken en dit was wel de moeite waard. Zo kwamen we uit op het meest oostelijke punt van Australië en hebben we een mooie wandeling naar beneden gemaakt, langs prachtige kliffen en stranden. Om 9 uur waren we weer terug in het hostel net nog een hele dag voor ons. Toch wel een klein beetje uitgeput hebben we die maar grotendeels op het strand door gebracht.
De volgende dag besloten we om het maar wat rustiger aan te doen. Met z'n vijven hadden we voor een dag een auto gehuurd om naar een nationaal park in de buurt te rijden en naar de hoogste berg aan de oostkust van Australië, Mount Warning. Deze twee bleken iets verder uit elkaar te liggen dan we dachten (het was maar een klein stukje op de kaart), dus uiteindelijk besloten we om alleen naar de berg te gaan. Het links rijden was in het begin even spannend, maar uiteindelijk heeft Bjorn ons zonder kleerscheuren naar de berg gebracht. Daar aangekomen bleek dat rustig aan doen er vandaag niet in zou zitten. De berg was 1,9 km hoog en het was een wandeling van 4,5 km naar de top, waar men gemiddeld 2 tot 2,5 uur voor moest rekenen. En daarna moest je nog dezelde weg naar beneden. Weer een flinke tippel dus! Maar wij laten ons natuurlijk niet kennen door een bergje, dus wij gingen op pad! Onderweg kwamen we nog een aantal platforms tegen waar je opgetakeld kon worden door een helikopter, dus als we er echt geen zin meer in hadden konden we altijd nog iemands been breken en wachten op de helikopter. Dit gaf een klein beetje hoop tijdens de barre tocht naar boven, maar bleek uiteindelijk niet nodig, want na 1,5 uur hadden we de top bereikt. Het laatste stuk moesten we ons zelf letterlijk omhoog trekken langs de berg met stalen kettingen, omdat het zo steil was. Eenmaal boven aangekomen stonden we op een groot platform met hekken, samen met nog een aantal groepen mensen. Het uitzicht was prachtig en in de verte kon je zelfs Byron Bay zien liggen als je je ogen samen kneep. Maar na zo'n lange, vermoeiende wandeling viel het ons toch ergens een klein beetje tegen. Misschien dat het anders was als we met een kabelbaantje naar de top waren gebracht. In een filmpje voor het thuisfront heeft Jimmy het toch wel het beste verwoord: "Nou we zijn er, op de top. Was het het waard? Nee. Maar we hebben het wel gedaan, en dat telt vast ook wel ergens voor." Na een broodje gingen we op weg naar beneden en uiteindelijk waren we in totaal 3,5 uur kwijt voor de hele tocht, dus dat hadden we nog redelijk vlot versierd!
De overige dagen hebben we onze voetjes wat rust gegund en een beetje door Byron Bay gestruind en op het strand gelegen tot het op maandag tijd was om afscheid te nemen van Jimmy en Lieke. Jimmy ging naar Cairns en Lieke begon aan haar Oostkust trip. Omdat het regen seizoen over het algemeen eind oktober begint in het noorden, bedachten wij ineens dat het misschien wel leuk was om ook af te reizen naar Cairns om het mooie weer nog even mee te pakken. Diezelfde dag zaten we in het vliegtuig naar het tropische noorden, waar we 's avonds laat aankwamen. Daar stonden ons ook nog en hoop leuke dingen te wachten, maar daarover de volgende keer meer. XOXO Maarten & Samantha
-
28 Oktober 2015 - 09:04
Gert Klaassen:
Goedemorgen kids,
Ook dit is weer een prachtige omschrijving van al de mooie dingen die julli nu mee maken.
In een woord geweldig, zou zo naar jullie toe willen komen. ik kan wel een opsomming geven van hetgeen ik hier iedere dag meemaakt, maar dat blijft bijna hetzelfde als hetgeen jullie al weten.
Ik heb inmiddels het tomatenverhaal ook vernomen, maar je gaat vast wel wat zonder kleuren vinden.
Jongens, geniet er nog maar van, je hebt nog maar 47 weken. Groetjes Gert -
28 Oktober 2015 - 10:12
Marcella :
Wat een geweldig avontuur toch weer en er zullen er vast nog vele volgen, leuk om te lezen!!
Geniet vooral kanjers en hop.....nu maar is aan 't werk :p
Fijn dat jullie weer even tijd maakte voor een update X -
28 Oktober 2015 - 10:37
Kim & Telmo:
He toppers! Hier schuilt een schrijftalent in iemand! Wat een ontzettende leuke stukjes maak je er elke keer weer van, van de ontzettend leuke dingen die jullie allemaal beleven! Wij weten het natuurlijk allemaal al uit eerste hand maar evengoed super om zo ook op de hoogte te blijven! Lekker genieten nog, van de tomaten, citroenen, bananen etc., want nu inderdaad maar eens even aan het werk! Jullie zouden het verleren ;-) ! Dikke kusss van ons -
28 Oktober 2015 - 11:57
Geeske:
wat een geweldig verhaal weer, en wat hebben jullie weer veel beleeft , ontzettend leuk om te lezen , en ja nu is het werken tomaten plukken ,en ook daar gaan jullie vast wel een spannend verhaal van maken ,het is toch een hele ervaring hoe het daar aan toe gaat, wens jullie heel veel moois toe , en kijk weer uit naar jullie volgende verhaal ,groetjes xxxx -
28 Oktober 2015 - 18:55
Marjan Spronk Hardenberg:
Wat een fantastisch verhaal weer , zo avontuurlijk . en heel leuk geschreven , je ziet het zo voor je . Veel plezier nog kanjers , dikke -
29 Oktober 2015 - 17:45
Kirsten:
Hoi poesies!! Wat een ontzettend leuke stukjes schrijven jullie!! Dacht dat ik was aangemeld en dat ik een mailtje kreeg als er wat op kwam te staan, maar dat was blijkbaar mislukt! -
04 November 2015 - 19:01
Shirel En Yaron:
was het leuk met vliegen?
Ik mis je. Kom je snel weer terug.
Groetjes Yaron en Shirel -
09 November 2015 - 09:07
Ellis:
Wat heerlijk weer om dit te lezen. Jullie zijn ook lekker avontuurlijk bezig.
Geniet er lekker van. Dikke kus. -
12 December 2015 - 04:26
Maarten En Samantha:
Hey Yaron & Shirel,
Wat leuk dat jullie ook een berichtje sturen!
Het vliegen was niet zo heel erg leuk want het was heel lang, maar we hadden spelletjes dus dat was wel leuk.
Ik mis jullie ook als ik weer terug ben in Nederland kom ik langs voor een dikke knuffel
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
