North Island of New Zealand, Part 2.

Kia Ora everybody! We zijn nu eindelijk aangekomen bij part 2 van het Noord eiland van New Zealand. Zoals jullie de vorige keer lazen waren we in Rotorua achtergebleven en hadden we er die dag twee activiteiten opzitten: Hobbiton en Tamaki Maori Village. Dit had als gevolg dat we die dag weinig van Rotorua zelf hebben kunnen zien, dus besloten we om een dagje langer te blijven. De volgende dag hebben we de benenwagen maar aan getrapt en zijn we door het stadje gaan lopen. Prachtige omgeving met een groot meer met een eiland in het midden, en rondom de stad en het meer zie je de rand van de krater lopen. Maar wat het meeste indruk maakte was de geothermische activiteit die je overal ziet. Je loopt op straat en ziet ineens kokend water uit een put omhoog komen en middenin de stad ligt een klein park met modderpoelen, vijvers met nagenoeg kokend water en natuurlijk die altijd aanwezige lucht van rotte eieren. Al met al een heerlijk dagje gehad en een hoop dingen gezien die je in ons koude kikkerlandje niet zo snel tegen zal komen. Maar we zitten dan ook aan de andere kant van de wereld en komen elke dag weer nieuwe dingen tegen dus zo gek is dat ook weer niet.

De volgende dag sprongen we bij onze nieuwe buschauffeur Dallas in de bus om naar de volgende supervulkaan te gaan: Lake Taupo! Ja ja, jullie horen het goed, we blijven het gevaar op zoeken en gaan nu naar een nog grotere vulkaan. De meest recente uitbarsting vond plaats in het jaar 180 AD en dit was gelijk de heftigste uitbarsting in Nieuw Zeeland van de afgelopen 20.000 jaar. Zo ver als China en Rome kleurde de lucht rood en in Groenland is een laag as gevonden die werd gelinkt aan deze uitbarsting. En daar zouden wij gezellig de komende twee dagen doorbrengen. Het meer is echt gigantisch groot en zoals we al vaker zijn tegen gekomen wederom een prachtige omgeving. S avonds hadden wij een zeiltocht op de planning staan, maar die werd afgelast wegens te weinig aanmeldingen. Gelukkig mochten we het de volgende dag opnieuw proberen en ging het dit keer wel door. Overdag hadden we eerst een lekker dagje voor onszelf en besloten we naar de Hot Springs te lopen. Dit was weer een kwestie van ‘het is maar zo’n stukje op de kaart’ maar uiteindelijk waren we ruim een half uur onderweg. Onderweg zagen we nog iemand van een rots flikkeren, maar dit bleek godzijdank om een bungeejump te gaan. Eenmaal aangekomen bij de Hot Springs zagen we een hoop mensen op een kluitje zitten. Het zat namelijk zo: er stroomt een klein beekje met heel warm water en die mondt uit in een grote, koude rivier. Wil je lekker warm water dan ga je dicht bij het beekje zitten, mag het wel wat kouder dan meer richting de rivier. De ‘sweet spot’ om het maar even zo te zeggen, bleek niet zo heel groot te zijn, vandaar dat iedereen zowat bij elkaar op schoot zat. Maar na een plekje veroverd te hebben was het uiteindelijk toch goed vertoeven. S avonds gingen we zoals gezegd zeilen, dus om een uur of 7 liepen we naar de haven. We moesten eventjes wachten op de Domino’s bezorger die 30 pizza’s kwam brengen, maar uiteindelijk zeilden we met in de achtergrond de ondergaande zon de haven uit op de Barbary. Dit prachtige zeiljacht uit 1920 is nog van de acteur Errol Flynn geweest. Dat zei ons natuurlijk niks want dat was ver voor onze tijd, maar desalniettemin toch een leuk feitje. Onder het genot van een wijntje, een paar pizza punten en sfeervolle muziek zeilden wij over het meer naar een grote rotswand met Maori rotstekeningen. De sfeer (lees: wijn) zat er inmiddels goed in en we hoeven dan ook vast niet te verklappen wie er als eerste met een salto in het water plonsde. We lagen daar even voor anker, tot het dan echt tijd werd om weer terug te gaan. Er zat inmiddels nog veel meer sfeer in, dus we besloten om het feestje gezellig door te zetten in de bar onder het hostel. Dit was echter van korte duur, want na een paar geweldige dansmoves (al zegt hij het zelf), vond de uitsmijter het beter voor de veiligheid van de overige mensen in de bar om Maarten even mee te nemen naar buiten. Die ging vervolgens met de beste man in discussie om aan te tonen dat hij helemaal niet dronken was, maar gewoon heel enthousiast aan het dansen was. De uitsmijter besloot hem een kans te geven door hem 10 meter voetje na voetje in een rechte lijn te laten lopen. Met het evenwichtsgevoel van een banaan en met teenslippers aan was dit natuurlijk bijna een onmogelijke opgave, maar toch waagde hij een dappere poging… om vervolgens na 4 pasjes bijna plat op z’n muil te gaan. Dat was dus het einde van de avond, maar zo erg was dit ook weer niet, want de volgende ochtend moesten we weer met de bus op naar River Valley.

Er bleken meer mensen te zijn dan plekken in de bus, dus wij werden uiteindelijk in een klein minibusje gepropt bij Mono. Uiteindelijk komen we toch op dezelfde plek aan, dus wij dachten maakt niet uit. Onderweg reden we langs de berg Tongariro en langs Mt. Doom uit de LotR films. In Tongariro National Park hadden we een lunchpauze met een kleine wandeling en een optionele verfrissing in de vorm van een duik onder een waterval met ijskoud gletsjerwater. Daar hebben we natuurlijk dapper gebruik van gemaakt, maar man wat was dat koud! Na deze korte stop gingen we door naar River Valley. Dit is een iconische berg lodge die midden in een vallei ligt aan een rivier.. toepasselijke naam dus. De grote bus kon niet naar beneden rijden, dus moest iedereen uitstappen en met hun hele hebben en houden naar beneden in de vallei lopen. Maar wij zaten gelukkig in het minibusje, dus wij tuften zo langs iedereen heen naar de ingang van de lodge. Als backpacker moet je ook af en toe op de kleintjes letten, dus wij hadden voor de goedkoopste slaap optie gekozen. Eenmaal op de kamer begrepen wij waar het verschil in prijs in zat. Het kan het beste omschreven worden als een groot stapelbed van 2 meter lang en 10 meter breed. Onderin lag er 10 man (of vrouw) zij aan zij en bovenin ook. Aan de andere kant van de kamer stond eenzelfde bed. Nu begrepen we waarom de kamer liefkozende de ‘Orgy Pit’ werd genoemd. S avonds zaten we met z’n allen in de bar beneden en dit bleek een erg gezellige avond te zijn. Hier werd ook de ‘Table Challenge’ geïntroduceerd: je begint op een grote eikenhouten tafel en het doel was om zonder de grond aan te raken onder de tafel door te klimmen en er weer op te klimmen. Dit bleek erg lastig te zijn en is ons beide helaas niet gelukt. Maar Maarten heeft er wel wekenlang mooie blauwe plekken van gehad! De avond werd de nacht en uiteindelijk was het feestje afgelopen en gingen we na nog even in de rivier gesprongen te zijn lekker naar bed. Samantha lag bijna te slapen, tot ze op eens een hand voelde. Daarna kwam er van de andere kant, waar Maarten lag ook een hand, waarna de eerste hand zich terug trok. De ‘Orgy Pit’ deed zijn naam dus eer aan. De volgende dag gingen we raften door de rivier, waar een aantal pittige stroomversnellingen in zaten. Grade 5, 4 en 3 voor de rafters onder ons. Al bij de eerste bocht viel een meisje bij ons uit de raft. Hoe ze het voor elkaar kreeg is tot de dag van vandaag een raadsel want er waren geen rotsen, het water was spiegelglad op dat moment en de enige snelheid die we hadden kwam van de 3 peddelslagen die we vlak daarvoor hadden gemaakt. Vanzelfsprekend mochten we haar bij de echte rapids ook meerdere malen weer in de boot trekken. Het raften zelf was een groot succes! Bont en blauw kwamen we terug, want we sloegen meerdere keren over de kop, maar we hebben ook genoten van het uitzicht en op het einde stapten we als volleerd rafters de boot uit. Al met al weer een hele mooie ervaring om mee te maken. Toen we weer veilig op de kant stonden hebben we even snel gedoucht en geluncht en vertrokken we naar de hoofdstad Wellington. Daar hadden we weinig tijd want we kwamen s avonds laat aan en de volgende ochtend om 7 uur gingen we al met de ferry naar: het Zuidereiland!!

Maar daarover in de volgende blog weer mee!
XOXO Maarten & Samantha