Werken in Bundy

Het is alweer een eeuwigheid geleden, maar nadat het geld een beetje opraakte in Cairns besloten wij om af te reizen naar Bundaberg, om daar wat farmwork te doen. Na een bus rit van 21 uur kwamen we om half 4 s nachts aan in ‘the Rum City’, of, zoals de Australiërs alles afkorten, kortweg Bundy. De sleutel van het hostel lag klaar in de brievenbus en we kropen snel ons bed in! De volgende dag konden we officieel inchecken en mochten we gelijk allerlei formulieren invullen zodat ze werk voor ons konden zoeken. Het hostel zelf was erg summier ingericht, met een tv zonder zenders en een paar plastic tuinstoeltjes, maar we kwamen er om te werken dus daar maakten we maar geen probleem van. De volgende dag konden we gelijk aan de slag als tomaten plukkers, cherry tomaten wel te verstaan. Wij waren erg enthousiast en konden niet wachten om te beginnen. Op de dag zelf werd uitgelegd wat er van ons verwacht werd. Ian, een ietwat norse ‘contractor’ uit Cambodja vertelde ons dat we alle rode tomaten op de grond moesten gooien want die waren te rijp en dat we de oranje en gele tomaten in een emmer moesten doen. Per volle emmer zouden we dan 6 dollar betaald krijgen. Dat was het eerste probleem, want cherry tomaatjes zijn zo klein als.. nou ja cherry tomaatjes.. en daar moesten we dus een 10 liter emmer mee vullen. Dat ging dus wel even duren. Dus wij beginnen vol goede moed, om vervolgens op het tweede probleem te stuiten.. Maarten is kleurenblind. Dat wisten we van tevoren al dus dat was geen verrassing, maar we wisten niet dat hij daardoor de felrode tomaten niet kon onderscheiden van de groene bosjes waar ze in hingen en de gele en oranje tomaten niet kon onderscheiden van de lichtgroene tomaten die absoluut niet geplukt mochten worden. Dit had als gevolg dat Maarten constant een geïrriteerde, nog steeds ietwat norse Cambodiaan om zich heen had hangen die voortdurend schreeuwde (lees dit met een Aziatisch accent): “These are red, why you leave all red!” en “Why you pick these, these are green, you must leave on bush” enzovoort. Door dat hij steeds terug moest om alle rode tomaten te plukken die hij gemist had en elke tomaat moest vergelijken met een rode, gele, oranje en groene tomaat die Ian hem aan het begin van de dag gaf als vergelijkingsmateriaal, duurde het ongeveer twee uur voordat hij zijn emmer vol had. Een snelle rekensom laat zien dat dit uitkomt op zo’n 3 dollar per uur, geen vetpot dus.

Na twee weken besloten we om maar eens verder te kijken, want de start van het citroen plukken werd ook steeds uitgesteld. Na een paar belletjes kwamen we uit bij East Bundy Backpackers, waar ze werk voor ons hadden op een watermelon farm. Dat klonk veelbelovend dus we besloten om te verkassen naar ons nieuwe onderkomen. Daar aangekomen bleek het gelijk een goede zet te zijn geweest want er hing een hele gemoedelijke sfeer, het was er schoner en de mensen waren een stuk vriendelijker. Brian en Christine, de eigenaren van het hostel, hebben bovendien ook erg goed contact met de lokale boeren en kunnen dus iedereen in het hostel van goed werk voorzien. Een paar dagen later ging het watermeloen seizoen van start en konden wij ook eindelijk echt aan de bak. Wij werkten samen met een Iers koppel, Collum en Jennifer in de inpakschuur, waar we alle watermeloenen die geplukt waren op maat moesten sorteren en de dozen op het goede gewicht moesten brengen. De watermeloenen wogen tussen de 6 en 14 kilo en er mocht +/- 350 kilo in een doos zitten. Eenmaal gesorteerd gingen deze meloenen door het hele land naar de grote supermarkten zoals Coles en Woolworths. Onze supervisor was Matthew, kortweg Matt, en hij heeft er samen met Kim en Billy voor gezorgd dat we daar ondanks het zware werk echt een top tijd hebben gehad! Maarten heeft ondertussen al een groot deel van de werkzaamheden op de Greensill farm uitgevoerd, want hij werd eerst na 3 weken in de inpakschuur meegenomen door de boer zelf om te helpen plukken en aan het einde van het seizoen moest hij onder leiding van Tony de velden op gaan ruimen samen met Chris, een Duitse jongen uit het hostel. Ook hier weer veel lol gehad, ondanks de extreem saaie werkzaamheden. Op dit moment was Samantha weer even terug in het moederland, dus moest Maarten zich even alleen zien te redden, maar dankzij de mensen in East Bundy en zijn collega’s op de Greensill farm viel dit achteraf reuze mee en vloog de tijd voorbij. Ook heeft hij nu de kans gehad om de watermeloenen voor het herfst seizoen in Maart-April te planten. Waarschijnlijk komen wij dan ook weer even langs om wat centjes te verdienen en dan heeft hij de groei van klein plantje tot volgroeide watermeloen meegemaakt.

De terugkomst van Samantha kwam steeds dichterbij en ook Maarten’s laatste werkdag was aangebroken. Met alle collega’s nog even een biertje (ééntje maar) in de pub gedaan en de volgende dag met de trein naar Brizzy, ofwel Brisbane. Daar ingecheckt in een hostel en even bijgekomen van het vele werken. Lekker bij het zwembad rond gehangen en alvast een verkenningsrondje door de stad gedaan. De dag dat ze aankwam heeft Maarten Samantha opgehaald van het vliegveld en gingen ze vervolgens naar het hotel dat hij stiekem had geregeld (maar ze kennelijk al door had). Het was wel een goede zet want zo kon Samantha weer even acclimatiseren en Maarten nog even verder relaxen. De volgende dagen hebben we doorgebracht met lekker eten, naar de South Bank Parklands gaan (een soort lagoon/zwembad/strand aan de oever van de Brisbane River) en s avonds een lekker wijntje. Jullie begrijpen wel dat wij na 3 dagen weer helemaal zen waren (en kats verbrand, want Sam dr huidje was niet meer gewend aan de Australische zon) en helemaal klaar voor ons volgende avontuur: op naar de kiwi’s in Nieuw Zeeland!!

Maar daarover natuurlijk weer meer in ons volgende blog.

XOXO Maarten & Samantha